Vaibhav Chaudhari

शहरातील शिकलेल्या माणसापेक्षा जंगलात राहणार आदिवासी माणूस जास्त सुसंस्कृत ,प्रगल्भ आणि समजूतदार आहे- वैभव चौधरी                     वाईज अँड अदरवाईज हे सुधा मूर्ती यांचं पुस्तक वाचत होतो.या पुस्तकामध्ये त्यांनी त्यांच्या आयुष्यात घेतलेल्या अनुभवांचं कथन आहे. या अनुभवकथनातील प्रत्येक लेख हा विचार करायला लावणारा आहे. याच पुस्तकातील ६ वा लेख आहे म्हताऱ्याकडून मिळालेला ज्ञानाचा वसा.                       या लेखातील काही भाग मी इथे आपणाला वाचण्यासाठी देत आहे.या लेखात सुधा मूर्ती आणि त्या म्हताऱ्या माणसांमध्ये झालेला सवांद अंतर्मुख करणारा आहे. विचार मग्न करायला लावणारा आहे.ज्या प्रकारे त्या माणसाच्या बोलण्यानं सुधा मूर्ती विचार मग्न झाल्या त्याच प्रकारे वाचक ही विचार मग्न होतो. सुधा मूर्ती ह्या ओडीसा राज्यातील आदिवासी भागातील एका खेड्यात भेट द्यायला जातात तेव्हा त्यांची त्या गावातील एका म्हाताऱ्याशी भेट होते. त्यांच्यात झालेल्या संवादातून असं कळतं कि भारत देश स्वतंत्र झाला आहे हे भार...

देवावर रुसा रे कधीतरी !!  देवावर रागवा रे कधीतरी !!  देवावर ओरडा रे कधीतरी !! तो येतो का कधी धावून आपल्या मदतीला. एखाद्या मित्राने आपली मदत नाही केली कि त्याच्यावर रुसून ,रागावून, त्याला वाकडं-तिकडं बोलून पार शिव्या देऊन मोकळं होणारे आपण. देवावर रागावतो का कधी ? देवावर रुसतो का कधी ? देतो का कधी शिव्या देवाला?. आपण मित्रांसोबत फक्त एवढंच करत नाही. आपण त्यांच्या बरोबर बोलायचं पण सोडतो. पण आपण देवा बरोबर असं वागतो का कधी! आपण देवाला शिव्या देतो का कधी ! तो तर कधीच आपल्या मदतीला धावून येत नाही, तो आपल्याला कधी भेटायला सुद्धा येत नाही. आपणच जातो झकमारुन त्याला भेटायला त्याच्या दारात! म्हणजे बघा ना किती एटिट्यूड आहे देवाला. इथं आपण आपल्या एखाद्या मित्राने किंवा मैत्रिणीने आपल्याला एटिट्यूड दाखवला तर आपण लगेच बोलतो गेला उडत, तुझ्या सारखे लय पाहिलेत , काय गरज नाही तुझी. मग देवाला का नाही म्हणत असं गेला उडत, काय गरज नाही तुझी, लय पाहिलेत तुझ्या सारखे. देव तर आपल्याला कधीच भेटत नाही, पण आपण करतो का कधी धाडस त्याला असं बोलण्याचं.का घाबरतो आपण त्याला येवढं काय माहीत.ना...